Zaman Tüneli

Eşyalara ne çok değer veriyoruz veya vermiyoruz. Karar veremiyorum. Aslında onlara ne gözle baktığımıza bağlı bu. Bir şey bizim için maddi mi değerli, manevi mi? Günümüz ekonomisinde—en azından Türkiye’de—mecburen maddi değer biçiyoruz sahip olduklarımıza çünkü yenisini alıp yerine koymak o kadar da kolay olmuyor. Evet, ama parayla geri getirebildiklerimize haddinden fazla değer vermek bana doğru gelmiyor. Annelerimiz, anneannelerimiz üzerini seneler önce örttüğü koltukların rengini, halılarının desenlerini hatırlıyor mudur? Kaç kez doyasıya kullanmıştır misafir takımlarını? Büyük bir hevesle alınan her bir fincan, vitrinlerde ilk günkü haliyle kaldı, hiç yaşamadan. Bence fincan takımları hayatını süs eşyası olarak geçirmektense kırılıp çatlamak isterdi.

Ben, yaşadığım eşyalara değer veriyorum. O zaman anlam kazanıyorlar gözümde. İşte o an, ben de her birinin üzerini dantelle örtüp saklamak istiyorum. Bazen bu huyumu çok da sevmiyorum. O yüzden birileri hediye alırken hep saklayabileceğim şeyler alsın istiyorum. Bir kıyafete hak ettiğinden daha fazla değer vermek istemiyorum mesela. Böyle olduğunda eşya bana değil, ben eşyaya hizmet ediyorum gibi geliyor. Oysa anlamı, anısı olan bir kağıt parçasını bile senelerce saklıyorum.

Anı kutuları yaptım kendime. İçinde doğum günlerimdeki pasta yazılarından tutun da lisede arkadaşlarımla gittiğim müze biletine kadar her şeyi saklıyorum. Senede bir açıyorum o kutuyu. O günlere dönüyorum. Başkası baktığında hiçbir anlam ifade etmeyecek pek çok şey, benim gözlerimi dolduruveriyor. Bazen koyacak yerim kalmadığında “Keşke bu kadar ince düşünmesem, anıları istif etmesem.” diyorum. Sonra yaşlandığımda anılarımı unuturum korkusu kaplıyor içimi. Ben, lisede arkadaşımla sevdiğimiz sakızın adını unutmak istemiyorum.

Belki bir gün, anılarımı sığdıracak bir kutu yetmeyecek bana. Kim bilir, bir gün anılarıma ayrı bir oda yaparım. İsmi de "Zaman Tüneli" olur.